Ciąża to szczególny czas dla kobiety. To moment refleksji i zadumy nad dotychczasowym życiem. Przez okres ciąży kobieta musi przewartościować swoje dotychczasowe życie. Teraz w jej życiu pojawi się nowy człowiek, maleństwo, które przewróci do góry nogami jej uporządkowany świat.
Przez te 9 miesięcy przyszła mama będzie wnikliwie zapoznawała się z literaturą fachową dotyczącą ciąży i opieki nad noworodkiem. Przejrzy setki kolorowych czasopism z mamami i ich pociechami.
Zajmie się przygotowaniami domu na pojawienie się maluszka. Nowe mebelki dziecięce, łóżeczko, wygodny i funkcjonalny wózek to tylko cześć wyprawki dla noworodka, który niebawem zamieszka w tym domu. Czas oczekiwań na maleństwo jest dla rodziców magiczny. To czas, w którym przyszli rodzice skupiają swoją uwagę na rozmyślaniu o ich dziecku, na wspieraniu się wzajemnie i pomaganiu sobie, gdy przychodzą dni gorsze (u kobiet w ciąży szalejące hormony powodują zmiany nastrojów). Przyszłe mamy często przeżywają chwile zwątpienia, czy na pewno podołają nowemu zadaniu, czy okażą się dobrymi matkami dla swoich maluszków. Do tego dochodzi jeszcze kryzys związany ze zmieniającym się ciałem kobiety. Uważa się ona za mniej atrakcyjną, grubą, mało kobiecą.
Te wszystkie stany mijają i nadchodzi wreszcie wyczekiwany moment narodzin. Rodzice cieszą się, że już wkrótce zobaczą swojego maluszka.
I ten dzień nadchodzi. Jednak zamiast radości i łez szczęścia jest zaskoczenie, zawód i łzy smutku. Rodzi się dziecko niepełnosprawne.
Rodzice są w szoku, jak to, dlaczego? Przecież ich dzidziuś miał być idealny, doskonały, śliczny.
Na początku zawsze pojawia się szok, mieszane uczucia, niedowierzanie. Później dochodzi jeszcze strach i lęk o dziecko, o jego rozwój, o to czy przeżyje.
Zdarza się, że rodzice odtrącają dziecko niepełnosprawne, nie chcą go oglądać, dotykać, przytulać. Matki nie mogą pogodzić się z takim stanem rzeczy, boją się, że nie pokochają takiego malucha.
Ojcowie bardzo często nie chcą bądź nie potrafią wspierać matek , nie godzą się na piastowanie roli taty dla dziecka niepełnosprawnego. Oni chcieli mieć potomka doskonałego, a dziecko niepełnosprawne jest tak dalekie od ideału, wymaga tylu poświęceń i wyrzeczeń. Wielu rodziców z obawy przed niesprostaniem tym wyzwaniom oddaje chore dziecko, wyrzeka się go. Nie można negować ich decyzji, bo to sprawa indywidualna każdego człowieka.
Świeżo upieczone matki, po pierwszym szoku, często godzą się z trudnym losem, jaki ich spotkał. Nie oddają maluszka tylko dlatego, że jest chore, inne. Własnie teraz czują, że powinny go kochać bardziej niż dziecko zdrowe, ono jak żadne inne dziecko potrzebuje ich miłości, wsparcia i bliskości. Kobiety te, matki dobrze wiedzą, jak ciężki los ich czeka, ile przeciwieństw losu będą musiały pokonać, nie mając wparcia ze strony partnera. Jednak ta bezbronna kruszynka, ich maleństwo nie jest niczemu winien. Pokochały go takim, jaki jest i wiedzą, że ta miłość będzie wyjątkowa, trudna, lecz prawdziwa.
Dziecko niepełnosprawne to dziecko wymagające szczególnej opieki rodziców. Życie z takim dzieckiem nie będzie usłane różami, ale jego miłość do nas będzie wielka i prawdziwa, jedyna w swoim rodzaju,
